Βλέποντας τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα έξω από το παράθυρο του cafe escape, ακούγοντας jazz (αλήθεια μεγάλη λατρεία στις ΗΠΑ) κάνω μερικές σκέψεις για τη Χίμαιρα της εποχής μας που λέγεται παγκοσμιοποίηση.
Όχι δεν θα σταθώ κριτικά απέναντί της. Αυτό το αφήνω στους επαγγελματίες της anti-globalization κίνησης οι οποίοι για να οργανώσουν τον αγώνα τους χρησιμοποιούν κατα κόρον το Internet, τις δορυφορικές επικοινωνίες, της ελευθερία διακίνησης προσώπων στην ΕΕ και άλλα κακά της παγκοσμιοποίησης.
Σκέφτομαι πως ζούσε η προηγούμενη γενιά. Αυτή των παππούδων μας. Από την οικογένεια του πατέρα μου γνώρισε τον κόσμο πολεμώντας από το 1912 μέχρι το 1923. Από τη μεριά της μητέρας μου επέλεγε συχνά για "διακοπές" τα ξερονήσια της εξορίας καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Ξέρετε εκείνα τα καλά ξερονήσια πριν από τη χούντα, του Εθνάρχη.
Μερικά χρόνια αργότερα, που σε όρους ιστορίας είναι δύο δευτερόλεπτα, βρίσκομαι στην άλλη άκρη του κόσμου, με χρηματοδότηση των Νορβηγών και συνεργάτη ένα Καναδό που δουλεύει στο Όσλο. Σκέφτομαι πόσα "αυτονόητα" δεν είχε η προηγούμενη γενιά σε σχέση με σήμερα. πώς να φανταζόντουσαν άραγε το μέλλον του τόπου τους;
Συντροφικούς χαιρετισμούς στον Αλέκο και τον Αλέξη.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου