Είχα διαβάσει στο τουριστικό οδηγό ότι κάθε Κυριακή είναι υποχρεωτική αργία και φαντάστηκα κάτι αντίστοιχο με την Ελλάδα. Καμία σχέση. Στα Τόνγκα τη Κυριακή σταματάνε να λειτουργούν τα πάντα. Όλοι υποχρεωτικά πηγαίνουν στις εκκλησίες το πρωί και παρακολουθούν τη λειτουργία.
Σαν καλός χριστιανός πήγα και εγώ σήμερα. και μάλιστα και στους καθολικούς και τους προτεστάντες. Η λειτουργία θυμίζει έντονα αμερικάνικο νότο και τις αντίστοιχες λειτουργίες των μαύρων. Γκόσπελ μουσική, όλοι συμμετέχουν και τραγουδάνε, οι ηλικιωμένες κυρίες φοράνε αυτά τα τεράστια καπέλα με τις κορδέλες και παιδάκια τρέχουνε συνέχεια φορώντας τα καλά τους.
Εκτός από το φολκλορικό του θέματος κάνω και άλλες σκέψεις. Αφορμή ένας διάλογος που είχα με το ξενοδόχο (Νεοζηλανδός). Μου λέει "οι ντόπιοι είναι τόσο καλοί με τους ξένους που ακόμη και εαν τους λες η πρωτεύουσα του νησιού είναι από την άλλη μεριά αυτοί θα συμφωνήσουν μαζί σου". Τους φαντάζομαι λοιπόν εκεί στα 1700-1800 να παρακολουθούν με απορία τα πύρινα κηρύγματά των προτεσταντών ιεραποστόλων για το παράδεισο και τη κόλαση, για τον άνθρωπο που είναι αμαρτωλός και για το λευκό που είναι λίγο πιο ίσος από αυτόν.
Έπρεπε δηλαδή να απορρίψουν δοξασίες χιλιάδων ετών όπου να σημειωθεί δεν υπήρχε η έννοια του κακού. Έκτοτε η θρησκευτική αποικιοκρατία αλλά και ο δυτικός "εκμοντερνισμός" τους έχει οδηγήσει σε σχιζοφρενείς καταστάσεις. στη καθημερινή τους ζωή ακολουθούν δύο μοτίβα: το anga fakatonga και το anga fakapalangi. Το πρώτο αφορά στο παραδοσιακό τρόπο ζωής και το δεύτερο στο δυτικό.
Περισσότερα για τη τοπική κουλτούρα σε νέα ανάρτηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου